Oklahoma'nın şampiyonluğu hep bir "ama" ile anılacak. Tyrese Haliburton sakatlanmasa ....
Bu seneki play-off'ların en kötü yanı fazlaca sakatlık yaşanması oldu. Resmen keyif kaçırdı. Damian Lillard ve Jayson Tatum aşilini kopardığı için uzun süre oynayamayacak. Şanssızlık. Ancak hiçbiri Tyrese Haliburton kadar kalp kırmadı. Final serininin 7. maçı. Çok iyi başlangıç yapıyorsun. 6 dakikada 3/4 üçlük isabetiyle 9 sayı. 2 dakika sonra 7. dakikada hem de darbe almaksızın aşilini kopartıyorsun. Haliburton'ın yaşadığı büyük talihsizlik. Eminim o 7. dakikayı hayatı boyu unutmayacak. Başına gelen resmen yüreğimi dağladı. 2.kez ağır sakatlık yaşayan Tyrese Haliburton için çok üzgünüm. Umarım daha güçlü döner. Aşilini kopartan üç oyuncu da 0 numara ile oynuyordu. Acı tesadüf olsa gerek.
Indiana Pacers kişilere muhtaç olmayan bir takım. Kolektif oynuyorlar ve koçları geniş rotasyon kullanıyor. Biri kötü oynasa diğeri telafi edebiliyor. Alternatifi olmayan tek isim Tyrese Haliburton. Onun yaptıklarını parça parça yapacak oyuncusu var. Ancak hepsini yapacak tek isim Haliburton. Rick Carlisle saha içindeki komutanını kaybetmesine rağmen 2.5 periyot direndi. Pascal Siakam önderliğindeki Pacers karakter koydu. Farkın çift hanalere çıktığı maçta, 3. çeyrekte bitime 8.32 kala Myles Turner'la 56-56'lık eşitliği bile yakaladılar. Ancak Shai Gilgeous, Chet Holmgren ve Jalen Williams üçlüsü farkı tekrar çift haneye taşıdı. Koç Mark Daigneault'un 2. yarıya Isaiah Hartenstein yerine Alex Caruso ile başlaması maçın kazanılmasında diğer etken oldu. Çift uzunlu yerine 4 kısalı sistem, savunmayı daha da keskinleştirdi. Oklahoma bir daha geri dönüşe izin vermedi. Indiana Pacers tarihindeki ilk şampiyonluğa gene uzanamadı.
Oklahoma City Thunder savunmasıyla girdiği yüzük yolunda gene savunmayla kazandı. Emeklerine saygısızlık etmek istemem ama sakatlıkların yol açtığı da bir gerçek. İlk turda Ja Morant, 2. turda Aaron Gordon ve finalde Tyrese Haliburton, en kritik anda sakatlandı. Ja Morant oynasa da Memphis Grizzlies, Oklohoma'ya rakip olamazdı. En fazla bir maç kazanırdı. Ancak 7. maçta biten Denver Nuggets ve Indiana Pacers serileri farklı olabilirdi. Yüksek olaslıkla Denver 2. turda Oklahoma'yı eler, hikaye başka yazılırdı. Bununla beraber sakatlıklar da oyunun, görmek istemediğimiz ama kurtulamadığımız parçası.
Oyuna gelirsek. Oklahoma serinin genelinde olduğu gibi potaya yüklenerek skor buldu. Rakibini kendi pota altından uzak tutmaya çalıştı. Indiana dış atışlarla direndi. Haliburton'un sakatlanmasından sonra artan top kayıpları Indiana'nın fişini çekti. Shai Gilgeous Alexander 29 sayı, 12 asist, 5 ribauntla yıldızlaştı. Final performansıyla MVP ödülünü hak etti. Normal sezonun da MVP'si olmuştu. Böylece iki büyük ödülü de kazanmış oldu. Jalen Williams 2. skor opsiyonu olarak iyi iş çıkardı. Alex Caruso normal sezon performasının çok üstüne çıkarak buraların oyuncusu olduğunu gösterdi. Savunması hep şahaneydi. Üstüne iyi şut soktu. Chet Holmgren dün iyi oynadı ama serinin genelinde vasatı aşamadı. Finansal kısıtlamalar gereği Oklahoma çaylak kontratındaki Jalen Williams ve Chet Holmgren'in ikisini birden tutamaz. En az 40 milyon dolar isterler. Elde 20'lik 4-5 oyuncu ve süper max 70 alan Shai Gilgeous var. Hepsini tutmaya kalkmak 250 milyon dolar maaş bütçesi ve lüks vergi 2. sınırını devasa boyutta aşmak demek. Thunder bunu yapamaz. Chet Holmgren şampiyonluğu doya doya kutlasın. En geç seneye bavulunu toplaması gerekecek.
NBA tarihinin şampiyonluk kazanan en genç takımı ünvanını kazanan Oklahoma City Thunder'ı, koçları Mark Daigneault'u ve tüm yapıyı inşa eden GM Sam Presti'yi kutluyorum. Hak ettikleri bir şampiyonluk kazandılar. Büyük çoğunluğu draft ettikleri oyunculardan kurulu bir takımla, gençleri geliştirerek, ilmek ilmek işleyerek şampiyon oldular. Başarıda en büyük pay, Shai Gilgeous Alexander ve Koç Mark Daigneault'a ait. Seattle'da Supersonics oldukları dönemde bir kez şampiyon olmuşlardı. Kulüp olarak 2, Oklahoma şehrinde Thunder olarak ilk şampiyonluklarını kazandılar.