Geçen haftaki Justin Timberlake konserinde yaşanan rezilliklerin ardından (saatler süren bilet kuyrukları, kontrolsüz girişler, organizasyon eksikleri… saymakla bitmez), doğrusu bu hafta bir konsere gitme fikri kulağa pek cazip gelmiyordu. Hele ki yine binlerce kişi ve yine bir dünya starı sahnede olacaksa…
Bu yüzden Doritos’tan gelen Jennifer Lopez konseri davetini önce biraz tedirginlikle karşıladım. Ama her şeye rağmen, dünya sahnesinin hâlâ ışıldayan isimlerinden birini canlı izleme fırsatı bu korkunun önüne geçti.
Ve iyi ki geçmiş.
Çünkü bu kez her şey bambaşkaydı. Yenikapı Etkinlik Alanı’na girişim bir dakikadan kısa sürdü. Yerimi söylediğim anda, güvenlikler hızlıca yönlendirdi.
Yıllar önce bir televizyon kanalında sinema programı sunuyordum. O dönemde ağırladığım oyuncuların çoğundaki "rol yapma hali", sinema aşkımı sorgulatacak kadar kırıcı olmuştu.
Belki de bu yüzden müzik dünyasına yöneldim. Çünkü müzikte—özellikle canlı performansta—samimiyetin yeri çok ayrı. Orada ya varsın ya da yoksun. O yüzden konser alanına girdiğimde aynı duyguyu hissetmek biraz can sıkıcıydı. Seyyar WC sırasında bekleyen, hepsi bir gardıroptan çıkmış gibi giyinmiş genç kadınlar… Kovboy çizmeleri, mini elbiseler, beyaz gömlekler… Aynı aynada aynı ifadeyle kendine bakan yüzler.
Aralarında geçen cümleler bile neredeyse şablondu; “Şuraya biraz dolgu, buraya iğne.” Hepsi güzel, hepsi genç ama hepsi başka bir şeye dönüşmek istiyor gibiydi.
Oysa benim tek istediğim, kendimi konserin coşkusuna bırakmaktı.
Ve Jennifer Lopez sahneye adım attığı an, bunu yapabileceğimi anladım. Kırk yılı aşkın kariyerin, disiplini ve enerjisi sahneye ilk çıktığı saniyede hissediliyordu. Göz alıcı ışıltılı turne kostümüyle başladı geceye, sonra vücudu saran siyah taytı ve deri ceketiyle göründü. Her bir kostüm, her bir adım profesyonelliğin kusursuz temsiliydi. Tabii ki bunları taşıyan, yaşını unutturan, belki de zamansızlığa göz kırpan o bedenle birlikte.
JLo, “Love Don’t Cost a Thing” ile açtı geceyi. Ardından “Waiting for Tonight”, “On the Floor”, “Let’s Get Loud” gibi kariyerinin dev hitleri geldi. Her bir şarkı seyircinin enerjisini biraz daha yükseltti.
Dansçılarla uyumu, sahnedeki hâkimiyeti, ara vermeden devam eden ritmiyle adeta masterclass gibiydi. Hem vokal performansı hem de sahne fiziği hâlâ kıyas kabul etmez düzeydeydi.
Konserin finali ise “Baila Conmigo” ve “B Day” ile oldu. Bu kadar şatafatın, ışıltının ortasında “cool” kalabilmek çok az sanatçıya nasip olur. Ama Jennifer Lopez’in bu geceki performansı, yıldız olmanın sadece şarkı söylemek ya da dans etmekle değil, her saniyede kendin olmakla mümkün olduğunu gösterdi.
Yani evet… Yıldızlar da bizim gibi olabilir. Ama bazıları var ki, ışığı hâlâ uzaydan görülebiliyor.