TUNA KİREMİTÇİ ROMANCILIĞA NOKTA KOYDU

Tuna Kiremitçi/VATAN

Nokta 

Siz bu satırları okurken, ben artık emekli bir romancı olacağım.

Roman yazmayacağım. Ya da en azından yazdıklarımı başka kimse görmeyecek. Hangisinin hasıl olacağını inanın ben de bilmiyorum.

Ama romanı bırakıyorum. Romanın “bırakılabilen bir şey” olduğunu şaşkınlıkla görüp hissederek.


***

Roman yazmak benim için bir babayı sürdürme sanatıydı.

Benim bir rahmetli babam vardı. Filibe muhaciri bir ailenin büyük oğluydu.

İçine kapalı, nahif, açılamayan bir adamdı. Hayatı boyunca yazar olmak istemiş, olamamıştı.

Yeteneği var mıydı, bilmem. Bilmek de istemem. Ama yazar olmak isteyip de olamadığı sabittir.

Bu yüzden tek oğlunu her fırsatta yazmaya itmiştir. Ona kalemler almış, yazı makinesini vermiş, şerit değiştirmesini öğretmiştir.

Başka babaların uçurtma uçururken falan anlattıklarını o, yazı makinesi şeridi değiştirirken anlatmıştır.

Oğlu yazar değil de başka şey olmak istediğini söylediğinde el kaldırmak istemiş, yapamamıştır.

Koca kafalı oğlunu yazı masasına eğilmiş, kelime yontarken hayal etmekten vazgeçmemiştir hiç.

Hayalleri böyle şeyler olan, garip bir adamdır benim babam. Işıklar içinde yatsın.


***

Ben önce o okusun diye, sonra da yaşasın diye romanlar yazmışım meğer.

Ama artık ikisinin de imkânsız olduğunu açık seçik görüyorum. Romanlarımın doğru anlaşılmasının (en azından ben yaşadığım sürece) imkânsız olduğunu da görüyorum.

Romanın umurunda mı bilmem ama bırakıyorum romancılığı. Çünkü artık hazırım babamsız olmaya.

Kamera geri geri gidiyor ve kaç sene once ölmüş babam yavaşça başlıyor uzaklaşmaya. Gittikçe küçülerek bir noktaya dönüşüyor.


***

Son bir söz de romanlarımın okurlarına: Yıllar boyu hayali öykülerde gerçek duyguları ve bir mutluluğu paylaştık.

Şahsen hiç unutmayacağım. İnşallah siz de ara sıra hatırlarsınız.