VATAN´IN SORUSUNU CAN DÜNDAR YANITLADI

Neyin var ülkem, mutlu gibisin?



'Ne oldu bize' diye soruyordu Vatan'ın manşeti... Bingöl'de çocukların enkaz altında ecelle pençeleştiği gece televizyonda en çok yerli dizi "Tatlı Hayat" seyredilmişti.


"Biz eskiden böyle değildik" diyordu gazetenin spotu; "...acılarımızı, sevinçlerimizi birlikte yaşardık. Şimdi çocuklarımızla birlikte insanlığımız da mı ölüyor?"

***

Çevrede keder kol gezerken, barların, kadehlerin dolup boşalması, dizilerin müşterisinin çoğalması, milletin "haydi eller havada" mütemadiyen çengi gibi oynaması bir vurdumduymazlık göstergesi mi?
Kısmen öyle...


Ama bu nemelazımcılığın altını biraz kazısak, eminim enkaz altından, hatırlanmasın diye en derine gömülmüş gamlar çıkarılacaktır.


Çünkü çok üstümüze geliyor hayat!..


Biz, daha kendi derdimize derman bulamamışken, dünyanın kasveti üst üste yığılıyor. Daha savaşın acılarını gömmeden, depreminki bastırıyor.
Bombalanan, diri diri gömülen çocukların çığlığı bölüyor uykumuzu...


Haberler yüreğimizi dağlıyor; çaresizlik elimizi bağlıyor.


"Depremi unutma", "Savaşta ölenleri hatırla" diyorlar.
Oysa biz, unutmak istiyoruz. Hatırlamak canımızı acıtıyor çünkü...


Bir çift iyi habere muhtacız; krizlerden, acılardan yorgun...


Bir düşünsenize; fert başına düşen yıllık gaile oranı ne kadar yüksek bu ülkede... Birkaç ay önce "dünyanın en mutsuz halkı" seçilmedik mi?
Peki, "onca mutsuzluk varken", bunca cümbüş neden?


***


Gazetenin "eskiden böyle değildik" dediği dönemde, hayat bu kadar rekabete dayalı değildi. Hâlâ "insaf" diye bir şey vardı; o yüzden keder de, sevinç de paylaşılırdı.


Bugün ise insafsız bir yarışın içinde, örgütsüz, korunaksız, yapayalnızız.


Gün boyu öyle çok yeniliyoruz ve bunu hatırlamak öyle acı veriyor ki, gece pasif direnişe geçiyor, eğlencenin sığınağına kaçıyoruz.
Madem ki, en çok ağrıyan yerimiz hafızamız, o halde unutmak yegane ilacımız...


Dertlerin ağırlığına dayanmak için keyfediyor çoğumuz; dışa vuramadığı kinini yiyip içerek tüketiyor, göbek atarak unutuyor; başını koyup uyuyacağı bir "yerli dizi" bulup acısını dindiriyor.


Başka türlü, hayata katlanamıyor.


***


"Eğlence İncelemeleri" kitabında (Metis, 1995), Tania Modleski, günümüzün sahte hazlarının, içinde bulunduğumuz derin boşluğu fark etmememiz için sunulduğunu anlatır:


"Hayat o kadar katlanılmaz hale geldi ki, acıyı eğlence yoluyla dayanılır kılmak kaçınılmaz oldu."
Geçmişi bataklık, geleceği karanlıksa bugünün boşluğunda raks eder insanoğlu; çaresizliğini içerek unutur.


Eğlenen kurtulur.


Ya eğlenemeyenler?


Bir diziye, bir bara, bir kadehe sığınamayanlar?
Başkalarının hicranını kendine dert edinenler?
Duyarlılığının bedelini mutsuzlukla ödeyenler?


***


Çok sevdiğim bir hocamın evinde yemekteydik geçenlerde...


Türkiye'yi savaşa sokacak tezkerenin reddedildiği gece ne kadar sevindiğimizi, son zamanlarda kendimizi hiç, o birkaç gündeki kadar iyi hissetmediğimizi anımsadık karşılıklı...


Bundan bahsederken hüzünlendi:


"Bizim için mütemadi mutluluk diye bir şey yok zaten" dedi.


"Madem ki Albert Camus'ye hak verip 'paylaşılmayan mutluluğun utanç verici olduğuna' inandık; o halde ebediyen başkalarının acısını çekeceğiz ve küçük, anlık mutluluklarla yetinmeyi öğreneceğiz".



Bizim "Tatlı Hayat"ımız da bu işte...