Son birkaç yılda Türkiye’de televizyon yayın kültürü gözle görülür biçimde değişti. Bu değişimin sonucu olarak birçok içerik eriyip tarihe karışırken birçokları da eskilerin yerini aldı. Televizyon yayınlarındaki bu değişimin sebebi içerik zenginliğinin kaybedilmesi midir yoksa yayıncılık kurumunun kendine çeki düzen vermekten eksik kalması mıdır, tartışılır.
Kesin olan bir şey varsa televizyon, eski şanını kaybetti. Bu, içerik kalitesinden içeriğin ideolojisine kadar çeşitli sebeplerle açıklanabilir ama durumun gözle görülür bir kırılma yaratması, dijital yayın platformlarının ortaya çıkmasıyla oldu.
Dijital yayın platformlarının yaygınlaşmasıyla seyir kültürümüz kökten değişti. İnternet üzerinden, herhangi bir ekrana bağlanmak suretiyle kullanılan platformlar sayesinde seyirci, takip edeceği programı istediği bir zaman aralığında, istediği ortamda takip etme şansına erişti.
Bununla birlikte evlerdeki televizyonlar aksesuarlara dönüşmeye başladı. ‘Kendi gününde, kendi saatinde, kendi kanalında’ gibi reklam tabirleri yavaşça tedavülden kalktı. İnsanlar izlemek istedikleri içeriği istediği gün, istediği saatte ve istediği ekranda izleyebilir oldular ve başlarda reklamla karşılaşma olanağı daha da azdı.
Bu kullanım özgürlüğü seyirci tarafından çabuk benimsendi ve televizyon genellikle internetten izlenecek yayınlar için yalnızca monitör görevi görmeye başladı.
