Haluk Şahin/RADİKAL
Hıncal Uluç'u utandıran
Hıncal Uluç iki gündür Sabah gazetesindeki köşesinde medyamızın
özel yaşam konusundaki duyarsızlığını ağır sözcüklerle eleştiren
yazılar yazıyor. Bunun nedeninin tiraj ve reyting tutkusu olduğunu
belirtiyor. Böylece çoğu kez gözden kaçan kocaman bir soruna parmak
basmış oluyor.
İki örnek veriyor. Bunlardan birincisinde onunla tam olarak aynı
görüşte değilim. Ama ikinci konuda az bile yazmış diyorum.
Birinci örnek, Kahramanmaraş’taki helikopter kazasından sonra İHA
muhabiri İsmail Güneş’in 112 ile yaptığı konuşmaların televizyonlar
tarafından döndüre döndüre yayınlanması. “Kendinizi İsmail’in
yakınları yerine koyun, ne hissedersiniz?” diye soruyor. Haklı.
Ancak burada o bandın haber niteliği taşıdığı savunması
yapılabilir. Tabii, habire tekrarlayıp bir istismar konusu haline
getirmemek koşuluyla.
Medya etiği konusunda daha dikkatli ülkelerde de bu gibi bantlar
yayınlanır. Ama ne zaman biliyor musunuz? Soruşturma bittikten,
temel sorular yargı düzeyinde yanıtlandıktan sonra.
Ve tabii, saygılı olarak. Yalnızca ölenlere değil, mesleğe de
saygılı olarak.
Bence, helikopter kazasında asıl skandal kazazede yakınlarına ve
basına resmi makamlar tarafından yanlış bilgi verilmesindedir.
Kayseri Valisi gerçekten “Yazıcıoğlu hastanede ve şuuru açık” dedi
mi? Neye dayanarak ve niçin dedi? Eğer gerçekten dediyse, kamuoyunu
yanıltan o vali görevinde kalmaya devam edecek mi? Yoksa eleştiri
okları yalnızca basının üzerine mi gönderilecek?
Hıncal Uluç’un verdiği ikinci örneğe tepkisini ise tamamen
paylaşıyorum. Adana’da bir trafik kazası olmuş. İki genç ölmüş.
Şöyle anlatıyor:
“Liseli kızın ölüsü gene göl kenarında. Ama bu defa yarı çıplak.
Kurtarma görevlileri. Elektro takmak için kızın gömleğinin üst ve
alt kısmını sıyırmışlar. Göğüs açık, göbek açık.”
İşte bu resim gazetelerde yayımlanmış. Olacak şey mi!
Bizde maalesef oluyor. Çünkü, ‘namus’a çok meraklı olan ülkemizde,
‘özel yaşamın gizliliği’ konusunda duyarlık çok düşük. İnsan
onurunu korumak için geliştirilmiş ve Birleşmiş Milletler
Bildirgesi’ne bile girmiş böyle bir hakkın bulunduğundan çoğu
kimsenin haberi yok.
Özal yaşam ve mahremiyet denince akıllara hemen yatak odası
geliyor. Ve, namus!
Oysa evladının ölümünü henüz öğrenmiş bir annenin ıstırabının,
hastanede yatan bir hastanın izinsiz çekilmiş resminin, mahkeme
kararı olmadan kaydedilmiş özel telefon görüşmelerin
yayımlanmasının da bu kategoriye gireceği kimsenin aklına gelmiyor.
Gelse de önemsenmiyor.
İnsan haklarını en şiddetle savunduğunu sandığınız kimileri, iş
buraya gelince tam bir canavar kesiliyorlar.
Ben şehit cenazesi haberlerinde de bu sınırların çok zorlandığını
ve hatta aşıldığını düşünüyorum.
Hıncal Uluç gibi ben de onlara en temel etik ölçütünü anımsatmak
istiyorum: “Kendine yapılmasını istemediğin bir şeyi başkalarına
yapma!”